در یکی از شناخته شده ترین آزمایش های روانشناسی ، داوطلبان ویدیویی از دو تیم بسکتبال را مشاهده می کنند – یکی پیراهن سفید، یکی پیراهن سیاه. داوطلبان باید تعداد دفعات ارسال توپ توسط تیم سفید را حساب کنند. با گذشت حدود 25 ثانیه از فیلم، شخصی با لباس گوریل به مدت 5 ثانیه در انجا حرکت می کند.

پس از آن، بینندگان تعداد پاس ها را یادداشت می کنند و به یک سری سوالهای دیگر پاسخ می دهند، از جمله، آیا در فیلم ویدیوی غیر عادی مشاهده کردید؟ وقتی روانشناسان این آزمایش را روی 200 نفر انجام دادند، 46 درصد آنها گوریل را ندیدند. وقتی محققان بعداً این موضوع را به آنها گفتند، بسیاری از آنها اعتقاد نداشتند که چیز خیلی واضحی را از دست داده اند و خواستار دیدن مجدد فیلم شدند.

چرا بسیاری از آنها برای اولین بار نتوانستند آن را ببینند؟ از آنجا که آنها تمرکز زیادی بر روی شمارش پاس داشتند، فیلترهای عصبی آنها گوریل را به راحتی در پوشه هرزنامه ریخته بود. این آزمایش آنچه را كه محققان نابینایی ناآگاهانه می نامند، ناتوانی مكرر ما در دیدن آنچه اغلب مقابل ما قرار دارد، اگر مستقیماً روی آن تمركز نكنیم. در واقع، ما تمایل داریم آنچه را که به دنبال آن نیستیم را از دست بدهیم.

این درک انتخابی نیز به همین دلیل است که وقتی به دنبال چیزی می گردیم، همه جا آن را می بینیم. شما احتمالاً یک میلیون بار این را تجربه کرده اید. شما یک آهنگ را می شنوید، و ناگهان به نظر می رسد که همیشه در رادیو است. شما سبک جدیدی از کفش را خریداری می کنید، پس همه آن را می پوشند. البته، در این سناریوها هیچ چیز تغییر نکرده است – به جز تمرکز شما.

این آزمایش کوچک را امتحان کنید. چشمان خود را ببندید و به رنگ قرمز فکر کنید. اکنون چشمان خود را باز کرده و به اطراف اتاق نگاه کنید. آیا قرمز در همه جا ظاهر می شود؟ با این فرض که کسی در حالی که چشمان شما بسته هستند، مبلمان شما را رنگ آمیزی نمی کند! تغییر در درک شما فقط به دلیل تغییر تمرکز است.

به جای ایجاد یک الگوی شناختی که به دنبال نکات منفی است و مانع موفقیت می شود، ما باید به آموزش مغز خود بپردازیم تا جهان را برای یافتن فرصت ها و ایده های تازه جستجو کنیم. وقتی مغز ما دائماً موارد مثبت را جستجو می کند و بر روی آنها تمرکز می کند، از سه ابزار مهم در دسترس خود بهره مند می شویم: خوشبختی، قدردانی و خوش بینی.