بسیاری از ما وقتی می‌خواهیم مسیرهای زندگی را که در دسترس ما است بیابیم، دچار کشمکش و تقلا می شویم. یکی از نمونه‌های بارز این واقعیت این است که وقتی سربازان به جنگ می‌روند، روانشناسان اغلب به آنها می‌گویند که: “عادی” یا با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) برمی گردند.

اتفاقی که می‌افتد این است که تنها دو نقشه ذهنی عادی و پریشانی روانی به این سربازان می‌دهد. در حالی که PTSD، یک نتیجه کاملاً مستند و جدی از جنگ است، یک تحقیق بزرگ دیگر وجود یک مسیر سوم و به مراتب بهتر را اثبات می کند: رشد پس از سانحه.

سوگواری، پیوند مغز استخوان، سرطان پستان، بیماری مزمن، حمله قلبی، جنگ نظامی، بلایای طبیعی، حمله فیزیکی، آوارگی پناهندگان. این ممکن است مانند لیستی از بدترین چیزهایی باشد که ممکن است برای ما اتفاق بیفتد. اما اتفاقاً لیستی از رویدادهایی است که محققان متوجه به وجود آمدن رشد چشمگیری در بسیاری از افراد پس از اتفاق شده اند. روانشناسان این تجربه را رشد پس از سانحه نامیده اند.

طی دو دهه گذشته، دکتر روانشناس، ریچارد تدسکی، تحصیل در مطالعه رشد پس از سانحه را ماموریت خود قرار داده است. تدسکی اولین کسی است که اعتراف می‌کند این مفهوم چیز جدیدی نیست – مطمئناً این جمله را شنیده‌اید که “آنچه شما را نمی‌کشد، شما را قویتر می‌کند” اما تدسکی می‌گوید، فقط در حدود 25 سال گذشته این موضوع از دیدگاه علمی واقعاً مورد تحقیق قرار گرفته است.

با تشکر از تحقیقات تدسکی، به طور قطعی (نه فقط به صورت حکایت) می‌توان گفت که رنج یا ضربه بزرگ می‌تواند منجر به تغییر مثبت بزرگ در طیف وسیعی از تجربیات شود.

البته، این برای همه درست نیست. بنابراین چه چیزی متمایز کننده افرادی است که در این تجربیات رشد می‌کنند از کسانی که این رشد را ندارند؟ سازوکارهای بی‌شماری در این امر دخیل است و جای تعجب نیست که ذهنیت در مرکز قرار می‌گیرد. توانایی افراد در یافتن مسیر صعود بیشتر به نحوه تصور از اتفاقاتی که صورت داده است بستگی دارد. استراتژی‌هایی که اغلب منجر به رشد پس از سانحه می‌شوند، تفسیر مجدد مثبت اوضاع یا واقعه، خوش بینی و پذیرش است.

همانطور که یک مجموعه از محققان توضیح می‌دهند، “به نظر می‌رسد که نوع رویداد رشد پس از سانحه را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، بلکه برداشت ذهنی رویداد را تحت تأثیر قرار می دهد.” به عبارت دیگر، افرادی که می توانند با موفقیت خود را از زیر تشک بلند کنند کسانی هستند که خود را نه با آنچه برای آنها اتفاق افتاده بلکه با آنچه می‌توانند از آنچه اتفاق افتاده بدست آورند، تعریف می‌کنند.